Tata kopał piłkę tak wysoko, aż do nieba! – Radziszowianka Cup

12.10.2022

 

Tata kopał piłkę tak wysoko, aż do nieba! – Radziszowianka Cup

Radziszowianka CUP 2022 – 09.10.2022r. Radziszów

To, że ta malowniczo położona wioska w województwie małopolskim, w gminie Skawina kocha piłkę nożną – wszyscy wiedzieli od dawna. To, że ludzie związani z Radziszowem i Radzisziowanką kochają piłkę w tym najlepszym i najwspanialszym wydaniu – tym dziecięcym, przekonałem się ostatnio kiedy miałem przyjemność gościć na wspaniale zorganizowanym Międzynarodowym Turnieju Radzisziowianka Girls Cup 2022. Często wracam myślami do tego wydarzenia, bo zorganizować takie przedsięwzięcie wcale nie jest łatwą sprawą. Zorganizować je dodatkowo tak perfekcyjnie wydaje się niemożliwe, a jednak w Radziszowie się da. A jednak w Radzisziowie znów się dało i nawet pogoda była łaskawa, a niebiosa dla tych wszystkich pasjonatów futbolówki okazały litość i raczyły swą łaskawością. Promienie słońca padały na zielone murawy perfekcyjnie przygotowanych obiektów miejscowego klubu z Radziszowa. Właśnie tu, na stadionie odbyła się kolejna edycja Radziszowianka Cup. Tym razem rywalizacja w rocznikach 2013 i młodsi oraz 2012. Młodsi dżentelmeni, ale też i damy, bo w drużynach było kilka dziewczynek  grali w systemie: sześciu zawodników w polu i bramkarz. Spotkania trwały po 20 minut bez zmiany stron. Starsi grali systemem identycznym, ale mecz trwał 5 minut krócej, a rozkład jazdy każdy z każdym w tej kategorii sprawił, że samej gry było naprawdę sporo.

Niedziela w słonecznym wyjątkowo o tej porze roku Radziszowie mijała pod hasłem „Święto piłki nożnej – jak zresztą na święty dzień przystało. Odpoczywać jednak nie zamierzał nikt. Organizatorzy stawali na przysłowiowych rzęsach, żeby wszyscy tego dnia wyjechali zadowoleni i z poczuciem fajnie spędzonego czasu. Udało im się to niewątpliwie.

 Na boiskach czasu na odpoczynek też nie było. Spotkania dzieciaków były pełne pasji, walki i pięknych goli. Patrząc na zmagania tych dzieci można było dostrzec siebie sprzed kilku lat. Czasy jednak wtedy były inne, a organizacja takich imprez jeszcze nawet nie raczkowała w planach samorządów, piłkarskich związków czy nawet samych klubów sportowych. Piłkarskie szlify  zbierało się na podwórku, które było najlepszą szkółką i samej piłki i życia przede wszystkim. Czas to jednak odległy, ale warty chwili zadumy. Dzisiaj dzieci mają więcej możliwości do rozwijania swojej pasji – mają łatwiej i bardzo dobrze. Doskonale wie o tym Pan Tomasz Zajda, który na co dzień jest wiceprezesem Radziszowianki i jednym z głównych organizatorów tego turnieju. Sam ma 4 synów i robi wszystko, żeby tym małym pasjonatom piłki było łatwiej walczyć o swoje pasje, a w przyszłości móc realizować marzenia. 

Tomasz Zajda:  Wszytko jest dobrze, ale ten turniej to ogrom pracy, choć my już tak tego nie odczuwamy. Mamy niesamowitą wprawę w organizowaniu tego typu piłkarskich wydarzeń. Ten turniej to wielka zasługa naszych trenerów. Przyjechało dzisiaj do nas 21 drużyn czyli ponad 250 dzieciaków. Ta liczba musi i robi wrażenie. Nie dotarła tylko Cracovia, ale szybko wystawiliśmy za nią naszą drugą drużynę i nie ma żadnego problemu. Niech chłopcy się sprawdzają w boju. Cieszy mnie piłka w wydaniu tych najmłodszych. To jest prawdziwa radość patrzeć jak te dzieci się cieszą, jak grają w piłkę. W klubie mamy ponad 240 dzieciaków, które regularnie u nas trenują. Mamy wszystkie kategorie od skrzata, po trampkarzy, aż do juniorów. Cały proces certyfikacji – jak należy. Oczywiście na tym nie poprzestaniemy, bo staramy się o więcej. Chcemy się rozwijać, chcemy rozwijać naszą infrastrukturę, staramy się o pełnowymiarowe boisko ze sztuczną nawierzchnią. Mamy wiele pomysłów i cieszy, że pomagają nam w tym również rodzice. Nie mamy z nimi żadnych problemów, a wręcz przeciwnie. Zawsze służą nam pomocą i są gotowi do wsparcia. To nasz wielki kapitał.

Pan Tomasz z taką pasją opowiada o tym wszystkim, a przy tym co chwilę ktoś go woła, co chwilę ktoś coś od niego chce. Nie widać po nim zdenerwowania. Jego twarz promienieje, do każdego podejdzie, z każdym pożartuje, rzuci dobre słowo. Rozmawiamy na raty i nie ma się co dziwić, ten turniej to wielkie przedsięwzięcie, które jest organizacyjnie dopięte na ostatni guzik.

Po chwili Pan Tomasz znów wraca i kontynuujemy tę bardzo przyjemną rozmowę.

Tomasz Zajda: Proszę jeszcze napisać, bo to dla nas ważne. Ten turniej jest współfinansowany z budżetu gminy Skawina, oczywiście również z naszych środków klubowych. Mamy też ludzi, którzy nam pomagają. Duży ukłon w stronę sponsora to dzięki nim nasze dzieciaki mają dzisiaj zapewnioną wodę. Wody mineralne Cechini bardzo nam pomagają. Także firma Hewi Goal, która przekazała nam wspaniałe rękawice bramkarskie. Nade wszystko jednak nie byłoby tego turnieju gdyby nie nasz trener – Sławek Sukta. Miał wszystkie drużyny na swojej głowie. Cała logistyka, terminarze, zgłoszenia, a było tego dużo. To człowiek, który żyje piłką i wkłada w nią całe swoje serce. Kładzie nacisk, żeby dzieciaki nie kopały jej byle gdzie. Uczy jak należy rozgrywać futbolówkę od własnej bramki, jak należy budować akcję. Świetny trener ze wspaniałym podejściem. Moi synowie też dzisiaj reprezentują barwy Radzisziowianki. Starszy Igor jest bramkarzem, a młodszy Borys gra w polu. Fajne chłopaki, zresztą sam Pan zobaczy.

Kiedy wymiana zdań z Panem Prezesem dobiegała końca na głównej płycie stadionu Radziszowianki kończyły się właśnie spotkania Puszczy Niepołomice z Orlikami Myślenice i Milenium Skawiny z Hutnikiem Kraków. Choć ciężko było się skupić na wszystkim, to jednak człowiek zawsze coś wyłuskał z tych spotkań. W oczy najbardziej rzucili się mali piłkarze krakowskiego Hutnika, którzy pokazali, że pomimo zaledwie kilku wiosen na swoim koncie – dużo już potrafią. Ubrani w błękitne koszulki hutnicy bardzo dobrze radzili sobie na zielonej murawie z piłką przy nodze. Biegający obok w białych trykotach piłkarze ze Skawiny mieli z nimi mnóstwo problemów. Największy popłoch w bocznych rejonach boiska siał Denis Podzieliński z numerem 3 na koszulce. To właśnie on przedarł się lewą stroną boiska i dorzucił idealną piłkę na nogę Piotrusia Grzegorzaka, który huknął ją wprost do bramki obok bezradnego bramkarza Skawiny.  Druga bramka dla Hutnika była dziełem Bruna Adamczyka, który sam postanowił pomknąć z futbolówką na bramkę rywali. Przedarł się środkiem i nikt nie był w stanie go powstrzymać. Piłkę prowadził bardzo „krótko” przy nodze niczym sam Lionel Messi w swoich najlepszych czasach z Barcelony. Bramkarz mógł tylko odprowadzić piłkę wzrokiem do siatki, bo mocny strzał był nie do obrony. Hutnik z każdym kolejnym golem atakował coraz bardziej zaciekle, a młodzi piłkarze Skawiny robili wszystko co w ich mocy żeby te ataki zatrzymywać i wyprowadzać kontry. Niewiele jednak byli w stanie zdziałać, bo piłkarze Hutnika czuli się tego dnia świetnie. Znów Bruno Adamczyk i znów podobnie jak wcześniej w indywidualnej akcji nie dał szans ani obrońcom, ani bramkarzowi. Hutnik prowadził różnicą trzech goli i dalej szedł po kolejne trafienia, a Bruno Adamczyk pokazał, że w tym meczu nie tylko potrafi indywidualnymi akcjami czarować oczy zebranych kibiców, ale również świetnie potrafi znaleźć się w polu karnym, gdzie wykorzystał nieporozumienie rywali i z bliskiej odległości po raz trzeci kopnął futbolówkę do sieci. 

Słońce choć jesienne, to prażyło wspaniale, a spektakl z każdą minuta rozkręcał się coraz mocniej. Trener Milenium Skawiny reagował na niekorzystny rezultat i dokonywał roszad w składzie, a także w ustawieniu swojej ekipy, ale na niewiele się to zdało. Hutnik był tym razem nie do pokonania. Warto zwrócić uwagę na fajny gest trenera Hutnika, który pozwolił rywalowi wpuścić jednego zawodnika więcej do pola. Bo przecież wynik w tej rywalizacji nie ma żadnego znaczenia, a przecież zawsze lepiej jak jest więcej wyrównanej walki. Hutnik wygrał pewnie, a przeciwnikowi dał piękną lekcję futbolu.

Niesamowity spektakl rozegrał się również na drugiej połówce głównej płyty stadionu Radziszowianki. Gospodarze turnieju ubrani w granatowe stroje mierzyli się z pierwszą ekipą Milenium Skawina, która na zielonej trawie w strojach biało-błękitnych prezentowała się wizualnie elegancko. Elegancki był również cały mecz, bo zawodnicy choć niewielcy wzrostem, to wielcy sercem do gry. Umiejętności jakie prezentowali świadczą o dużym talencie, ale i ciężkiej pracy, którą na co dzień wykonują w swoich klubach pod okiem trenerów. 

Z ciekawostek, proszę sobie wyobrazić, że w składzie Radziszowianki wystąpiło dwóch zawodników o takim samym imieniu i nazwisku. Tak! To Marcel Płonka i Marcel Płonka! Odróżnić ich łatwo, bo jeden ma kucyk, a drugi nie – ale sposobem gry i umiejętnościami prezentują bardzo zbliżony poziom, a Radziszowianka w przyszłości powinna mieć z chłopaków dużą pociechę. Ten z kucykiem w zamieszaniu w polu karnym odnalazł się najlepiej. Przyjął piłkę lewą nogą, przełożył na prawą i huknął po długim rogu bramki rywali. Bramkarz Milenium nie miał nic do powiedzenia. 

Mecz był dość wyrównany, a walka toczyła się w środku pola o dominację w tej strefie. Chłopcy nie oszczędzali się ani trochę, a gra wślizgami była w tym meczu najciekawszym i najczęstszym elementem. Zanim piłkę do siatki Milenium posłał Płonka, to wcześniej futbolówka znalazła drogę do siatki gospodarzy. Milenium prowadziło dosyć długo, ale ambitna postawa gospodarzy sprawiła, że mecz przechylał się raz w jedną, a raz w drugą stronę. Jako, że w tej kategorii wynik ostateczny jest najmniej ważny, więc skupmy się na tym co najpiękniejsze, a było co oglądać. W bramce Radziszowianki świetnie spisywał się Wojtek Ludwikowski, a jego parady przyprawiały rodziców o szybsze bicie serca. Szedł na każdą piłkę, wyciągał się jak struna, piąstkował i fikał koziołki, a wszystko po to, żeby nie dać się pokonać. Wiele razy ratował swój zespół przed utratą gola, a gra była dość ostra. Sędzia na chwilę nawet musiał przerwać mecz, bo z bólu zwijał się zawodnik gospodarzy. Obyło się na szczęście bez konieczności pomocy medycznej i mogliśmy wrócić do gry, którą ubarwiał trener Milenium swoimi okrzykami i podpowiedziami. Szkoleniowiec ten reagował bardzo emocjonalnie od pierwszej do ostatniej minuty, gdyby mógł to wbiegłby na murawę pomóc swoim chłopcom. Pokrzykiwał, podpowiadał, gestykulował ale nic z tego nie robił sobie Marcel Płonka, ten sam który wcześniej zdobył gola. Grał z polotem i finezją, jakby był sam na placu gry, a przeciwnicy stali w dołkach zalanych betonem. Dryblował, szarżował z futbolówką i ciężko było go powstrzymać. Od zebranych na trybunach widzów dostał gromkie brawa kiedy zabrał się z futbolówką od środka boiska i niczym Kylian Mbappe ruszył na bramkę rywali. Minął trzech zawodników po drodze i na deser położył bramkarza na łopatkach, a lewą nogą posłał piłkę w sam środek bramki przeciwnika. Gol marzenie, stadiony świata! Piłkarze ze Skawiny nie chcieli być dłużni i odpowiedzieli natychmiastowo, ale gospodarzy uratował Ludwikowski, który atomowe uderzenie z rzutu wolnego jakimś cudem przeniósł nad poprzeczką. 

Na trzecim placu bój toczyli piłkarze Złomexu Branice z ekipą Krakusa Swoszowice. Podziwiać trzeba w tym spektaklu arbitra, który odróżniał zawodników obu ekip, bo łudząco podobne stroje mogły zmylić nawet rodziców, które przecież najlepiej znają swoje dzieci. Złomx ubrany w czerwone trykoty i piłkarze Krakusa również w czerwone z zielonymi elementami. Odróżnić rzeczywiście było ciężko, ale arbiter poradził sobie z tym doskonale, a sam mecz był bardzo ciekawy. Piękną bramkę dla Złomexu zdobył Tomasz Wiśniewski, który mocnym i dość precyzyjnym strzałem posłał piłkę do siatki po długim rogu. Wcześniej ładne trafienie zaliczył Hubert Daraż, który przedarł się prawą stroną boiska i także w długi róg bramki rywala posłał futbolówkę tuż przy słupku bezradnego bramkarza. 

Moją uwagę w tym meczu zwrócili trenerzy, którzy w bardzo mądry sposób podpowiadali swoim podopiecznym jak mają się poruszać i ustawiać na boisku, aby lepiej wykonywać swoje zadania. Dariusz Dębski z Krakusa bardzo chwalił cały turniej, a oto co powiedział.

Dariusz Dębski (trener Krakusa Swoszowice): – Turniej zorganizowany bardzo dobrze. Jest równy poziom, a to najważniejsze, choć najlepsi wydają się piłkarze Hutnika to reszta ekip gra na podobnym poziomie co tylko dodaje atrakcyjności całej zabawie. My tutaj przyjechaliśmy zawodnikami z rocznika 2013 i 2014, skład mamy mocno przetrzebiony różnymi chorobami, ale gramy i walczymy. Fajnie, że pogoda dopisuje, a gdybym miał skierować jakieś szczególne pochwały w stronę swojego zawodnika to kieruje je do Huberta Daraża, który z każdym meczem rozkręca się coraz bardziej. 

Po przeciwnej stronie barykady stał wódz z Branic. Trener Złomexu, który również uraczył Nas swoją wypowiedzią:

– Cieszy mnie, że organizacja tego turnieju jest na wysokim poziomie. Nie ma praktycznie przerw i jest dużo gry. 4 boiska jakimi dysponują gospodarze są do tych dzisiejszych zmagań świetnie przygotowane. Cieszy mnie również, że nie ma klasyfikacji w tych rocznikach, bo takie coś tylko psuje zabawę. Trenerzy wtedy są zafiksowani na wynik, co odbija się na nauce gry w piłkę i całej radości z tego płynącej. Marzy mi się, żeby kiedyś Małopolski Związek Piłki Nożnej organizował cyklicznie właśnie takie turnieje. Czapki z głów przed organizatorami za to co zrobili. Nie wypaliła tylko Cracovia, która ostatecznie na turnieju się nie stawiła, ale momentalnie została zastąpiona przez drugą drużynę Radziszowianki przez co nikt nie był stratny, a każdy miał równą ilość meczów. Bo wie Pan, żadne sparingi nie oddają tego co takie turnieje. Różnorodność rywali, możliwość sprawdzenia się z różnymi stylami gry to wszystko sprawia, że zawodnicy lepiej się rozwijają. Mam ciekawych piłkarzy i nie chcę specjalnie kogoś wyróżniać, ale Tomek Wiśniewski jest najmłodszy. To duży talent, a proszę sobie wyobrazić, że w klubie mam ich pięciu. Pięciu braci Wiśniewskich, każdy inny i każdy to niesamowity talent (śmiech).

Miło się rozmawia, ale czas wędrować dalej z długopisem po boiskach. A tuż obok do boju ruszyli ubrani w zielone stroje piłkarze Radziszowianki, którzy zmagali się z Orlikami Myślenice w biało-zielonych kostiumach. I od razu uwagę przykuwa bramkarz Radziszowanki, który cuda wyprawia w środku boiska. Świetna gra nogami, świetna gra na przedpolu i czasem można odnieść wrażenie, że ten chłopaczek zapomina, że jest bramkarzem. Gra wysoko i odważnie, czasem nawet kilkanaście metrów od swojej bramki. Jedno takie wyjście mogło skończyć się dla jego drużyny źle, ale z pomocą przyszedł słupek. Świetnym strzałem popisał się Adam Grela który ze środka boiska sprytnym lobem próbował zdobyć gola. Było blisko, ale tym razem szczęście nie dopisało. 

Kiedy człowiek tak spaceruje z notesem i długopisem to o rozmówców nie trudno. Zaczepili mnie chłopcy w koszulkach Radziszowianki. To zawodnicy drużyny, która właśnie toczy bój, ale co tam – można się przecież na chwilę oderwać i udzielić krótkich wywiadów. W końcu tego dnia to przecież oni są tutaj najważniejsi. Ci chłopcy to Janek Wadowski, Borys Zajda i Kacper Okarmus. Cała trójka zgodnie podkreśliła, że najbardziej kibicują FC Barcelonie i oczywiście Radziszowiance, a miłość do piłki wynieśli z domu. U Kacpra piłkę kopie również tato, Janek ciupie często na podwórku, a Borys gdzie tylko się da. Podbiega do mnie również Eryk Stefanik, który właśnie co dopiero opuścił plac gry.

– Proszę Pana, proszę napisać, że ja też bardzo lubię tę grę!

Eryk kazał – Pan napisał.

Gdy sędzia zagwizdał po raz ostatni w tym spotkaniu poprosiłem również o kilka zdań osobę, o której bardzo ciepło wypowiadał się wiceprezes Radziszowianki. To trener miejscowych Pan Sławomir Sukta, który bardzo mocno przyczynił się, że ta niedziela jest właśnie w Radziszowie tak piłkarsko piękna.

Sławomir Sukta (trener Radzisziowianki): – Przyznaję, że ten turniej to rzeczywiście dużo przygotowań i pracy. My zawsze staramy się żeby każdy od nas wyjechał zadowolony i mam nadzieję, że tak będzie również dzisiaj. Proszę zwrócić uwagę, że staramy się grać w piłkę mądrze. Budujemy akcje dość cierpliwie i jeśli mogę to wyróżnię Sebastiana Surmę z numerem 5. To chłopak z rocznika 2014. Bardzo utalentowany zawodnik.

Na boisku obok trwały zmagania Krakusa Swoszowice z SP Borkiem Kraków. I znów ukłony w kierunku sędziego, że dał rade mimo podobieństwa strojów, a nawet odblaskowych koszulek założonych przez ekipę z Krakowa. Zawodnicy obu drużyn zlewali się ze sobą, ale przecież znają się doskonale i doskonale wiedzieli gdzie należy podawać, a gdzie nie. Mecz jak zresztą wszystkie inne był ciekawy i stał na wysokim poziomie. Trener Borku – Pan Mateusz również bardzo chwalił organizację całego przedsięwzięcia.

– Jest bardzo ok. Podział na dwie grupy i dużo fajnej gry na boiskach bardzo dobrze do tego przygotowanych. Czego chcieć więcej? Najbardziej podoba mi się praktycznie brak przestojów. W moich i nie tylko moich chłopcach dostrzegam dzisiaj dużą radość z grania w piłkę. Cieszymy się, że tu jesteśmy, a póki co zaliczyliśmy komplet wyników. Tj. zwycięstwo, porażkę i remis, ale to nie jest tutaj istotne. Ważne, że każdy kolejny mecz uczy nas nowych rzeczy.

Początek meczu w wykonaniu obu ekip był bardzo nerwowy. Z jednej i drugiej strony dało się wyczuć duży szacunek do przeciwnika, a niewymuszone błędy tylko to potwierdzały. Zawodnicy grali dość niespokojnie, ale z biegiem czasu emocje i nerwowość opadały. Najlepszym tego dowodem fantastyczny gol piłkarza Borku – Frania Hryszczyszyna, który prawą stroną boiska przeprowadził bardzo ładny rajd z piłką przy nodze i kropnął piłkę pod samą poprzeczkę bramki Swoszowic. Ten gol napędził ofensywne poczynania młodych piłkarzy z Borku i to oni częściej atakowali, a ich rywal mądrze starał się bronić. Chwilę potem bliski zdobycia drugiego gola dla Borku był Wojciech Nowiński, ale futbolówka przeleciała minimalnie obok słupka. W tym meczu mieliśmy krótką przerwę spowodowaną kontuzją Huberta Daraża, który po nierozważnym wejściu rywala dość długo nie podnosił się z murawy. Na szczęście małemu zawodnikowi nic się nie stało i mógł kontynuować dalej zawody.  Po faulu na nim do rzutu wolnego podszedł Emil Myśków, ale jego atomowe uderzenie dość pewnie wyłapał Adam Sikora.

Kiedy człowiek tak spaceruje między boiskami to zawsze spotka kogoś interesującego, a raczej zawsze ktoś interesujący wpadnie w oko. To pewna Pani, która bardzo żywiołowo reaguje na poczynania chłopców na zielonej murawie. Krzyczy, podskakuje i mocno przeżywa to co akurat się dzieje. Warto porozmawiać i tak zrobiłem. Ta miła Pani to mama Oliwiera Apostolika z Radziszowianki, który właśnie dzielnie walczy na boisku. Pani Natalia podzieliła się z nami swoimi odczuciami:

– Zawsze wspieram syna i jeżdżę za nim wszędzie. Zawsze jestem na takich turniejach i nie ma znaczenia czy to sobota, czy to niedziela. Dzisiaj akurat mój syn gra przeciwko starszemu rocznikowi i troszkę im to podcina skrzydła, ale z wszystkiego można i trzeba wyciągać tylko pozytywne rzeczy. Turniej jak zawsze w Radziszowie jest świetnie zorganizowany, a dzięki takim imprezom dzieciaki wiele mogą się nauczyć. Nawet przegrywać trzeba umieć, a żeby umieć to przecież trzeba się nauczyć. Ja sama lubię piłkę, mój tato grywał dla Radziszowianki, teraz gra dla niej mój syn. Z kolei mój brat kiedyś był sędzią piłkarskim także piłka u nas w domu była zawsze obecna. O proszę popatrzeć już mój syn biegnie do nas (śmiech).

I rzeczywiście zanim się obejrzałem Oliwier był już koło nas, a swoją wypowiedzią urzekł mnie bardzo, że w myślach obiecałem sobie, że z jego wypowiedzi ułożę tytuł do tego tekstu. 

– Ja panu powiem dlaczego kocham piłkę! Bo mój tato kopał piłkę tak wysoko, że leciała ona aż do samego nieba. I to mi się tak strasznie podobało!!! – Wykrzyczał rozemocjonowany Oliwierek.

Po dobrych meczach należy się odpoczynek, a jak odpoczynek to najlepiej przy przepysznej, smażonej kiełbasce. Nawet jednak podczas posiłku dzieci bardzo chętnie opowiadały o swojej pasji.

Sebastian Surma (Radziszowianka): – Proszę napisać, że strzeliłem dzisiaj 5 albo 6, albo nawet 7 goli. Mój tata też grał w piłkę w Radziszowiance, a ja kibicuję Barcelonie i Robertowi Lewandowskiemu!

Michał Basta (Radziszowianka): – A ja proszę pana jestem za Realem Madryt, choć Paryż też jest dobry. Mają Neymara, Messiego i Mbappe. W Polsce najbardziej lubię Wisłę, mieszkamy w obok boiska Radzisziowianki i jeszcze panu coś powiem. Mam o 3 lata starszego brata!

Borys Zajda (Radziszowianka): – A ja proszę pana juto mam urodziny. Będę miał 7, albo nawet już 8 lat i tyle chciałem powiedzieć!

Co więcej dodać? Można się tylko uśmiechnąć i cieszyć, że dzieciaki w tak fajny sposób spędzają ten czas dzieciństwa i beztroski. 

Beztrosko jednak nie było na boisku podczas meczu APN Sportowiec Modlniczka – Orliki Myślenice.  Tam gra toczyła się na poważnie. Blisko zdobycia gola był Damian Matusiak, ale w sytuacji sam na sam z bramkarzem musiał uznać wyższość golkipera z Myślenic. Mecz choć wyrównany to więcej sytuacji klarownych do zdobycia gola mieli piłkarze Sportowca. Najbardziej aktywny z nich był Stasio Hycner, który znalazł się w dogodnej sytuacji do strzału, ale wolał odegrać do kolegi i akcja spełzła na panewce. Zaraz potem jednak Staś szybko się zrehabilitował i kropnął mocno po długim rogu do siatki rywali. Przyznać trzeba, że był wyróżniającą się postacią w tym meczu, a wszystkie akcje ofensywne jego drużyny przechodziły właśnie przez niego. 

Czas w Radziszowie mijał bardzo sprawnie, a niewątpliwie było to zasługą tych wszystkich małych piłkarzy, którzy z ogromną pasją w sercu gonili za futbolówką. Wynik rywalizacji nie był najważniejszy, a radość i zabawa była przednia. Ustąpić miejsca jednak ciut starszym rocznikom trzeba było, więc na placach gry zameldowali się piłkarze w rocznika 2012. Zanim jednak wybiegli na swoje mecze to młodsi koledzy z rąk organizatorów zostali uhonorowani pamiątkowymi medalami, a także statuetkami dla najbardziej wyróżniających się zawodników z każdej drużyny.

Starsi ruszyli w bój w okresie czasowym 1×15 minut. Na pierwszym boisku zmierzyła się Wielmożanka w seledynowych strojach z SMS Wieliczka, którego zawodnicy ubrani byli w czarne kostiumy. Piłkarze Wielmożanki mieli w tym meczu przewagę wzrostu. Byli więksi i silniejsi fizycznie od swoich przeciwników, ale w piłce liczy się też spryt, a ten był po stronie piłkarzy z Wieliczki. Mecz wyrównany i bardzo zacięty. Swoje szanse na gole miała Wielmożanka, ale ani Patryk Małysa ani Antoni Baranek nie zdołali pokonać bramkarza SMS-u. Do siatki pierwsi trafili piłkarze z Wieliczki, ale na odpowiedź nie musieli długo czekać. Mecz wyrównany, zakończony remisem 1:1.

Na sąsiednim boisku Karpaty podejmowały Wieczystą Kraków, w której składzie były dwie dziewczynki: Maja i Oliwia. Obie nie odstawały ani trochę od chłopaków i jak same przyznały po meczu uwielbiają piłkę nożną. Maję miłością do tego sportu zaraził brat, który całymi dniami uganiał się za futbolówką po krakowskich osiedlach. Oprócz kibicowania Wieczystej, dzielnie sprzed telewizora wspiera również piłkarzy Manchesteru United. Oliwia aż tak rozmowna nie była, bo trud meczu dawał się we znaki. Piłkę jednak kocha i to bezgranicznie!

Oliwia Nowak była bardzo blisko zdobycia gola, ale tym razem lepszy okazał się bramkarz, który w ostatniej chwili wypiąstkował piłkę na rzut rożny. Wieczysta ubrana w czarne koszulki naciskała jednak bezlitośnie. Znów blisko gola był Marcel Peszko, ale mocnym uderzeniem z bliskiej odległości przeniósł piłkę ponad poprzeczką. W tej sytuacji przyznać trzeba, że błąd w rozegraniu popełnił bramkarz ale dla niego na szczęście nie skończyło się utratą gola. Co się odwlecze to jednak nie uciecze i worek z bramkami dla Wieczystej rozwiązał Tymon Woźny, który najlepiej odnalazł się w zamieszaniu pod bramką rywali i z bliskiej odległości wpakował futbolówkę do siatki. 

Karpaty choć praktycznie w tym meczu się broniły to przyznać trzeba, że ich skuteczność była w tym meczu zabójcza. Co wyszli z kontrą to gol. Na pierwsze trafienie piłkarzy z Karpat dość szybko odpowiedział syn samego Sławomira Peszko – Marcel. Tym razem się nie pomylił i dopadł do piłki uderzonej przez Oliwię dobijając ją do bramki rywala. Mecz zrobił się bardzo otwarty, piłkarze Karpat wychodząc do kontry zapominali zupełnie o obronie. Zasada atakujemy wszyscy nie dotyczyła już jednak obrony, a tam cuda w bramce wyczyniać musiał bramkarz, który dwoił się i troił między słupkami. Dla Wieczystej w tym meczu trafił jeszcze Franek Matosz, który pięknie domknął idealne dośrodkowanie Majki Leśniak i z bliskiej odległości pokonał bramkarza.

Trener Wieczystej po meczu nie mógł się nachwalić swoich podopiecznych. Podkreślał, że jest zadowolony z postawy wszystkich swoich zawodników i zawodniczek, ale najbardziej na pochwał zasłużyli Marcel Peszko, Tymon Woźny, Wiktor Kaczmarczyk no i oczywiście dziewczynki, które mają ogromny talent do kopania piłki.

Ciężko się rozdwoić, ale na boisku obok toczył się zacięty bój Wielmożanki z Piastem Łapanów, a sytuacje sam na sam z bramkarzem Łapanowa przegrał Mikołaj Madejski. Chwilę później znów górą był golkiper Łapanowa, który nie dał się pokonać z bliskiej odległości Patrykowi Przybek.

Trener Wielmożanki nie miał jednak pretensji do swoich zawodników o te niewykorzystane sytuacje. Jak podkreślił trenują dopiero od kilku dni. To nowa szkółka piłkarska w wiosce, która dopiero stawia swoje pierwsze kroki na tego typu turniejach. W Wielmoży mocno postawiono na młodzież i szkolenie, a już niebawem, bo jeszcze tej jesieni oficjalne otwarcie pełnowymiarowego boiska, które będzie nowoczesną areną zmagań piłkarzy. 

Na kolejnym boisku Akademia Piłkarska Tiki-Taka z Żywca mierzyła się z Puszczą Niepołomice. Kontrast barw jasne i klarowne. Biało-czerwoni na niebieskich, problemów z odróżnieniem obu ekip nie było żadnych. I zanim sędzia dmuchnął w gwizdek po raz ostatni to piłka po mocnym uderzeniu Piotrusia Wójcika zatrzepotała w siatce niepołomiczan.

Trener piłkarzy z Żywca był pod wrażeniem infrastruktury sportowej w Małopolsce. Zdecydowanie podkreślił, że stoi ona na wyższym poziomie niż w województwie śląskim, a dzisiaj do Radziszowa nie mógł zabrać swoich dwóch bardzo dobrych zawodników, których w domu zatrzymały sprawy rodzinne. Kiedyś z tą drużyną był nawet dwukrotnie Mistrzem Śląska i cieszył się, że pomimo takich sukcesów jego chłopcy nadal się rozwijają i idą do przodu, a w Radziszowie podoba im się wszystko. 

I proszę sobie wyobrazić, że w ten dzień w Radziszowie rzeczywiście działy się cuda. Przy murawie jednego z boisk pojawiła się żona pana Tomasza Zajdy, który praktycznie oddycha piłką non stop, a w swoim własnym domu jest gościem. Pani Żona nie była sama, bo z dwoma malutkimi synkami, a kolejna dwójka grała przecież na boisku. Pani Dorota patrząc na to jak ten turniej jest zorganizowany okazała jednak litość mężowi.

– Wie Pan, męża praktycznie wcale nie ma w domu. Już nawet zastanawiam się czy go z niego nie wyrzucić (śmiech), ale nie – nie wyrzucę! Nawet ja polubiłam piłkę, a wszystko dzięki moim kochanym dzieciakom no i tak…dzięki mężowi!

Tradycyjnie wszyscy uczestnicy otrzymali pamiątkowe medale, a najlepsi zawodnicy z każdej drużyny pamiątkowe statuetki. Wygrała Tiki-Taka, przed Puszczą i Wieczystą, a najlepszą pamiątką dla wszystkich z Radziszowianka Cup – będą piękne wspomnienia, które zostaną z tymi dzieciakami już na zawsze. Do zobaczenia w kolejnej edycji! 

————————

INDYWIDUALNE WYRÓŻNIENIA:

ROCZNIK 2012
Radziszowianka: Igor Zajda
Wieczysta: Kacper Jachinczyk
Piast Łapanów – Kacper Tabak
Puszcza I: Filip Stolarczyk
Tiki Taka: Antonina Stańczyk
SMS Wieliczka: Szymon Bąbka
Wielmożanka: Wojciech Gądek
Karpaty: Wojciech Śmietana
Puszcza II: Sebastian Oczkowicz

ROCZNIK 2013

SP Borek: Franciszek Hryszczyszyn
Radziszowianka I: Jakub Nowak
Radziszowianka II: Marcel Płonka
Krakus Swoszowice: Hubert Daraż
Skalanka: Franciszek Zawalski
Orlik Myślenice: Jan Krężelok
Sportowiec: Nataniel Miśtak
Złomex: Tomasz Wiśniewski
Milenium I: Dawid Głowacz
Milenium II: Kacper Kowalik
Puszcza: Kyrył Borysenko
Hutnik: Mieszko Malinowski

W Turnieju udział wzięli:

ROCZNIK 2013 i młodsi

Krakus Swoszowice: Piotr Warzecha, Jakub Bąba, Antek Nosal, Eryk Rakowski, Filip Dużyk, Hubert Daraż, Ignacy Golonka, Emil Myśków. Trener: Dawid Dębski.

SP Borek Kraków: Mateusz Bazan, Dawid Gefur, Wiktor Herdecki, Franciszek Hryszczyszyn, Cezary Mielec, Mateusz Nawara, Michał Miśkiewicz, Wojciech Niziński, Jan Suwała, Adam Sikora, Szymon Młodziankowski. Trener: Mateusz Luj.

Orliki Myślenice: Jan Krężelok, Filip Płaszkowiec, Aleksander Górka, Adam Śliwa, Dariusz Ostrowski, Wiktor Kołodziejczyk, Eryk Włodarczyk, Szymon Kuś, Adam Grela, Bartek Rosiński. Trener: Jacek Łyka

Puszcza Niepołomice: Dawid Szeląg, Tomasz Fraś, Szymon Norek, Szymon Stoczyński, Mateusz Stępień, Konstanty Moszko-Wawer, Kyryło Borysenko, Jakub Cieślak, Jakub Marszałek, Wiktor Teper, Jan Borkowicz, Oskar Nowak, Franciszek Sachanec. Trener:

APN Sportowiec: Jan Nizioł, Oskar Rosztowicz, Maciej Banaś, Jan Zdański, Franek Majda, Adam Madejski, Kacper Pondera, Nataniel Mistak, Maks Tokarski, Damian Matusiak, Marcel Samborski, Staszek Hycner.

Milenium II: Antek Maślanka, Dawid Iwanowicz, Sebastian Maślana, Bruno Szajna, Michał Ślizowski, Kacper Gonkiewicz, Kacper Piskorz, Kacper Łopata, Leon Łopata, Kacper Kowalik. Trener: 

Milenium I: Jakub Stefanko, Karol Stekla, Przemysław Grodnicki, Artek Kaczor, Mateusz Natkaniec, Mateusz Paciorek, Piotr Chromy, Dawid Głowacz, Karol Hlost, Leon Krawczyk.

Złomex Branice: Krzysztof Łazar, Sebastian Ropa, Aleksander Białkowski, Szymon Wiśniewski, Tomasz Wiśniewski, Dawid Jaworski, Fabian Kurzydło, Szymon Kardas, Jan Myjak.

Radziszowianka I: Jakub Nowak, Borys Zajda, Jan Wadowski, Kacper Okarmus, Michał Basta, Sebastian Surma, Marcel Paciorek, Eryk Stefaniak, Szymon Ucisko, Patryk Haja, Aleksander Łopata.

Radziszowianka II: Marcel Płonka I, Marcel Płonka II, Aleksander Betka, Wojciech Ludwikowski, Tymoteusz Wrzoszczyk, Jan Zwijacz, Oliwier Apostolik, Tymon Maj, Kuba Matwiejczuk, Filip Florczyk, Piotr Górka, Kacper Puchałka.

Hutnik Kraków: Juliusz Szumiec, Mieszko Malinowski, Denis Podzieliński, Piotr Grzegorzek, Bruno Adamczyk, Maciej Drawicz, Stanisław Węgrzecki, Xavier Sroka, Karol Kalisz, Jakub Ciastoń.

TS Skalanka Skała: Oskar Adamek, Bartłomiej Tynor, Oskar Dudek, Wojciech Rolka, Franciszek Zawalski, Kuba Wilka, Bartosz Półtorak, Kacper Majos, Mateusz Cieślik.

SP Borek Kraków: Mateusz Bazan, Dawid Gehr, Wiktor Herdecki, Franciszek Hryszczyszyn, Mateusz Machura, Cezary Mielec, Michał Miksiewicz, Szymon Młodziankowski, Wojciech Nowiński, Adam Sikora, Jan Suwała, Wojciech Śliwiński. Trener: Mateusz Maj

————————

Rocznik 2012

Radziszowianka: Igor Zajda, Tymoteusz Kolasa, Ksawery Apostolik, Igor Baran, Karolina Krumel, Maksym Jablonsky, Tymoteusz Wańda, Robert Barankiewicz, Franciszek Winek, Mateusz Cielecki, Dawid Pękała.

Piast Łapanów: Szymon Drożdż, Adam Musiał, Kacper Tadak, Filip Haraf, Damian Gołdas, Jerzy Chachlowski, Remigiusz Kołodziej, Tymon Twardosz, Dawid Irzyk, Jan Stach, Tomasz Pieprzyk.

Puszcza II Niepołomice: Tadeusz Maj, Mateusz Cieśla, Franciszek Kwapisz, Adam Pietras, Sebastian Oczkowicz, Szymon Norek, Jakub Cieślak, Nasar Sidenko. Trener: Krzysztof Kołodziej

Wieczysta Kraków: Adam Truskolaski, Tymon Woźny, Wiktor Kaczmarczyk, Witold Pawłowski, Kacper Jachimczyk, Oliwia Jonkisz-Nowak, Ryszard Kaczmarczyk, Marcel Peszko, Maja Leśniak, Michał Beliczyński, Franciszek Matosz.

Tiki Taka Żywiec: Karol Sołtysek, Jakub Dowsilas, Karol Janica, Bartłomiej Wandzel, Piotr Wójcik, Mikołaj Pluciński, Oliwier Łaciak, Marcel Dowsilas, Kacper Majcherek, Jan Szatanik, Antonina Stanczyk.

Puszcza I Niepołomice: Wojciech Osemlak, Filip Stolarczyk, Filip Rajczyk, Alan Płaszewski, Wojciech Gołda, Szymon Turchan, Sebastian Krępa, Kacper Sieczka, Krzysztof Zięcina.Trener: Krzysztof Kołodziej

Wielmożanka: Wojciech Gądek, Mikołaj Świda, Mateusz Cyganek, Julian Pawlik, Mikołaj Madejski, Eryk Jankowski, Antoni Baranek, Patryk Małysa, Patryk Przybek, Norbert Baranek, Patryk Ferdek. Trener: Leszek, kierownik drużyny: Lucjan Ferdek.

—-

MATERIAŁ ZREALIZOWANY W RAMACH USŁUGI: FUTMAL.PL/PREMIUM

12.10.2022, 09:45

Sławomir Tomczyk (tekst), Michał Plaszyk (foto)

 

 

  • CERTYFIKAT PZPN
Skip to content

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.